“Het ene moment voel ik onmacht, onbegrip, verdriet, wil ik vluchten. Het ander moment is er rust, vertraging, verbinding, vernieuwing en hoop. Door alle emoties vergeet ik soms iets belangrijks: het leven gaat gewoon door en heeft ons nog steeds veel moois te bieden. Ik kies ervoor om mij te focussen op de lichtpuntjes, de verbinding met de mensen dichtbij mij & celebrate life as it comes.”

– Margarita 23

“In het begin was het best pittig, een gevoel van eenzaamheid sloop naar binnen. Alhoewel, later leerde ik – maar ook de mensen om mij heen – mij aan te passen aan de omstandigheden en heb ik veel focus kunnen leggen op mijn opleiding, ambities en God. Ik kon voor een lange tijd weer eens stil staan op de plek waar ik was en nadenken over mijn toekomst en mijn plek hier op aarde, iets waar ik mijzelf nooit de tijd voor gaf. Ik wil niet zeggen dat corona een zegen is, maar wel dat het belangrijk is de zegen te vinden in de momenten die er zijn.”

– Maarten 26

“Sinds Corona zie ik een toename van leed. Mensen zijn eenzamer omdat fysiek contact met anderen ineens gevaarlijk is geworden. Maar ook zoveel psychische problemen door de onzekerheid en uitzichtloosheid want wat is het perspectief? Jongeren die in deze levensfase thuiszitten in plaats van hun identiteit vormen door interacties met leeftijdsgenoten. Maar vooral de verdeeldheid, die begint in de samenleving maar ook doorsijpelt in families en gezinnen daar schrik ik van. We verliezen elkaar en het begrip voor elkaar. Moeten we niet samen leren leven met dit virus, en beschermen wie beschermd wil worden?”

– Romy 30

“Regelmatig voel ik me boos en onzeker, want wat gaat er nog komen? Maar ondanks deze bizarre tijd ben ik ook dankbaar. Dat ik mag blijven focussen op wat er echt toe doet.”

– Nick 34